Sudija Dimitrijević / Gospođica B.

Sada već davne 1978. godine na urednički sto Aleksandra Tišme svoj rukopis stavio je mladi pisac David Albahari. Tekst je prepoznat kao uvod u novo doba romana, a autor kao vesnik drugačijih vremena. U Sudiji Dimitrijeviću zbunjeni intelektualac ostavljen je na sredokraći života bez, reklo bi se, ikakvih šansi da shvati šta se zbiva oko njega i koja je njegova uloga u svemu tome. Kroz niz situacija otkrivamo gotovo komičnu muku nesnađenog čoveka, dok se erotski aspekt njegovog života, neobično bitan deo knjige, koristi kao sredstvo za propitivanje identiteta i za suočavanje s dilemom da li je krivo srastao svet ili on, protagonista, u njemu. Sudija Dimitrijević je u ono vreme dobro shvaćeno a danas pomalo zaboravljeno remek-delo kojim Albahari već pokazuje svoju sklonost ka poigravanju s granicama književnih žanrova.

Gospođica B., s druge strane, nastaje u poslednjim godinama života pisca, opisujući luk Albaharijevog ogromnog i raznovrsnog stvaralaštva. On se u tim danima vraća na slične muke, ovog puta mlade žene, lepe, sujetne i podjednako zbunjene. Erotika, opet, predstavlja ne samo sredstvo za istraživanje vlastitih unutrašnjih granica već i pobunu u ime ženskog roda. Kao i mnogo decenija ranije, pisac nam maestralno pruža uvid u jedno podjednako komično saplitanje o samog sebe…

Ova knjiga, u kojoj su neke od priča objavljene prvi put, čitaocu pruža jedinstveno zadovoljstvo čitanja doslednog umetničkog izraza nastalog u razmaku od nekoliko decenija, i time svedoči da pravi pisci ne stare, da su jednako zapitani i na početku i na kraju svog puta