Povijest drame II

Drugi deo monografije Povijest drame Erike Fischer-Lichte (Od romantizma do danas) strukturiran je kao pregled ključnih poetičkih strujanja i rediteljskih koncepata, bilo na relaciji pojedinaca reditelja autora ili pak glumačkih grupa, u razdoblju od početka 19. veka do današnjice. Novum je ovog kulturološki ili književnoantropološki intoniranog istraživanja zapadnoeuropske drame i pozorišta u interdisciplinarnom motrištu autorke, koja se u interpretaciji raznovrsnog materijala služi iskustvima kulturne istorije, semiotike, sociologije kulture, antropologije drame i pozorišta, književne i pozorišne teorije, istorije mentaliteta i sl.
Prva velika tematska celina (Drama krize identiteta) bavi se analizom formativnog razdoblja u istoriji zapadnoevropske građanske drame i pozorišta, kako u institucionalnom smislu tako i u smislu pozorišne simbolike. Pritom se ponajviše razmatraju dramski opusi Kleista, Byrona, Hugoa i Shelleya, pa sve do Büchnera, no i manje poznata istorija bečke predstave odnosno pučkog pozorišta uopšte. Međutim pod autorkinom interpretativnom rešenju dolaze i problemi koji se inače retko kad nalaze na stranicama sintetskih književnoistorijskih ili pak pozorišnoistorijskih pregleda, na primer problematika porodice u građanskom simbolističkom pozorištu, kult ličnosti  u pozorištu na prelazu iz 19. u 20. vek, u Čehova i Strindberga itd.
Druga veća celina (Kazalište “novog” čovjeka) posvećena je počecima rediteljskog pozorišta, odnosno najznačajnijim figurama evropske režije (Craig, Stanislavski, Mejerholjd, Artaud) te glumišnom profesionalizmu, pri čemu se reteatralizacija “novog” pozorišta smatra kao negacija individualnih identiteta. Autorkin je pristup podsticajan i zbog toga što na sinkretički način problematizuje istovremeno pojavu apstraktnog slikarstva, novog talasa atomske fizike, antropološku simbologiju s jedne strane (Einstein, Picasso, Frazer) i pozorišnodramaturški avangardizam s druge (futurizam, nadrealizam). Posebno poglavlje Erika Fischer Lichte posvećuje i ranom dvadesetovekovnom američkom kazalištu, prije svega velikim ličnostima poput O’Neilla, zatim apsurdističkom antiteatru Becketta i Ionesca te, naposletku, režijskom i dramsko npoetičkom angažmanu Bertolta Brechta.
U tome smislu i u ovom se, drugom svesku pregleda evropske dramskopozorišne produkcije testira ne samo tradicionalna periodizacijska shema u pozorišnoj istoriografiji nego i načini na koje se može percipirati tobože sintetska uloga pozorišne istoriografije uopšte.

Erika Fischer-Lichte  profesorka teatrologije na Freie Universität u Berlinu, jedan je od vodećih teatrologa današnjice. Njena knjiga Povijest drame (Geschichte des Dramas) predstavlja standardni i od stručne javnosti visoko cenjeni priručnik na području istorije drame zapadnoga civilizacijskog kruga i osvrće se na sva bitna razdoblja toga književnog roda, dakako, u njegovoj povezanosti s pozorištem, od grčke antike do našeg doba.