Biće skoro propast sveta

Prigušujući retoriku ranijih knjiga, i nastojeći da iznađe pravi, upečatljiv omjer lirskog i refleksivnog govora, Goran Stanković je bez sumnje dosegnuo pismo nepretenciozne filozofičnosti, koje opstojava na kolebljivoj granici pjevanja i mišljenja, zrele skepse i nepatvorene emotivnosti, racionalnog i nagonskog. Pismo koje zagovara onu vječitu simbolističku, bodlerovsku želju da se ode anywhere but out of here, a možda ponajprije na neko od pustih ostrva, “na kojima se čovek oseća slobodno”. (Alen Bešić)